Curacao Classics: beeldende kunst 1900-2010, arte visual 1900-2010 - Tapa dura

The first Westerner to set eyes on Curaçao was Alonso de Ojeda; he registered the duality of the island with the words "Isla de los Gigantes" (Island of the Giants) at first sight, but later, "Isla inutil" (useless Island). This dual image of Curaçao—on the one hand unique and on the other hand useless—changed little during the colonial ages. More than a century later, the French, the English and the Dutch acknowledged the strategic importance of this otherwise “useless” island as a trading base for the lucrative transatlantic slave trade.

The hybrid, multicultural, bastard culture of Curaçao to this day generates little respect from Western monocultural art policy. It is impossible to judge Caribbean art only from a Western perspective. The West’s limited view of the Visual Arts of Curaçao hides its Caribbean approach, an approach which finds a mirror in the hybrid Caribbean spirituality. The proverb: "What you see is not always what you get" illustrates the complexity of the Caribbean image idiom.

The artists who are spotlighted in this catalog are, on the one hand, "Yu di tera" (locals), and, on the other hand, foreign artists, migrants or passers-by who have left their mark on the cultural heritage of Curaçao. The multidisciplinary diversity of the Curaçao art panorama is an essential part of this manifestation and finds its reflection in the selection of the artists depicted in this volume.

De eerste westerling die ooit Curaçao op zijn netvlies registreerde was Alonso de Ojeda, die de dualiteit van dit eiland beschreef met de woorden: Isla de los Gigantes (Eiland van de reuzen), maar uiteindelijk bestempelde als Isla inutil (Nutteloos eiland). Meer dan een eeuw later erkenden de Fransen, de Engelsen en de Nederlanders het strategisch belang van dit nutteloze eiland als handelsbasis voor de lucratieve transatlantische slavenhandel. Deze dubbele beeldvorming van Curaçao als enerzijds een uniek en anderzijds een nutteloos eiland is door de koloniale eeuwen heen weinig veranderd. Vanuit het monoculturele westerse perspectief heeft de hybride, multiculturele bastaardcultuur van Curaçao, tot op de dag van vandaag weinig respect kunnen genereren binnen het Nederlandse kunstbeleid. Door deze multiculturele bastaardidentiteit is het onmogelijk de Caraïbische kunst uitsluitend vanuit een westers perspectief te beoordelen. De op het eerste gezicht westerse uitstraling van de beeldende kunst van Curaçao verbergt een Caraïbische invulling die wederom een spiegel vindt in de hybride Caraïbische spiritualiteit. Het het spreekwoord: What you see is not always what you get illustreert de complexiteit van het Caraïbische beeldidioom. De kunstenaars die in deze catalogus voor het voetlicht komen zijn enerzijds Yu di tera (Landskinderen) en anderzijds buitenlandse kunstenaars die passanten of migranten zijn gebleken en hun stempel hebben achtergelaten op het culturele erfgoed van Curaçao. De multidisciplinaire diversiteit van het Curaçaose kunstpanorama is een essentieel onderdeel van deze manifestatie en vind zijn neerslag in de selectie van kunstenaars.