Niezdecydowanie - Tapa blanda

Niezdecydowanie wpisuje sie w najlepsze tradycje mocnej amerykanskiej meskiej prozy, to znaczy powiesci koncentrujacej sie na wchodzeniu bohatera w doroslosc i - czesto bolesnym - ksztaltowaniu sie jego osobowosci. Oczywistym skojarzeniem jest zatem (przywolywana przez wszystkich bodaj dotychczasowych recenzentów Niezdecydowania) Buszujacy w zbozu Salingera. Glównym bohaterem i oblednym, zabójczo inteligentnym i autoironicznym narratorem powiesci jest dwudziestoosmioletni Dwight Wilmerding, nowojorczyk, absolwent filozofii, syn i brat (co pozostaje nie bez znaczenia, gdyz jego relacje z rozwiedzionymi niedawno rodzicami i ukochana - na cienkiej granicy kazirodztwa - starsza siostra stanowia niebagatelny balast dla jego znekanej tozsamosci), a poza tym wieczny chlopiec, zagubiony, niezdecydowany, niespelniony zawodowo, nieumiejacy zaangazowac sie na powaznie w zadna relacje mesko-damska, odnajdujacy sie jako tako jedynie w dosc powierzchownych kontaktach z kolegami. Mozna powiedziec, ze zycie Dwighta znajduje sie na nieustajacym zakrecie, ba! podaza wrecz ruchem wirowym (na jalowym biegu) i sam Dwight przestal juz liczyc na jakikolwiek prawdziwy przelom. A jednak! Poprzez swego bohatera Benjamin Kunkel stawia wazkie dla wspólczesnych mlodych (nie tylko Amerykanów) pytania: Jak byc szczesliwym, a w kazdym razie nie poddawac sie rozpaczy? Czy, jak i po co w cokolwiek sie w ogóle angazowac? Oryginalnym, zabójczo komicznym, wkurzajaco-rozczulajacym glosem swego bohatera Kunkel nie tylko zabawia czytelnika, ale i uwrazliwia na sprawy tego swiata. Kunkel-Dwight posluguje sie bowiem z wirtuozowska maestria postmodernistycznym narzedziem, jakim jest ironia, lecz jej ostrze kieruje ku niedoskonalosciom wlasnym, a dla swiata ma nieskonczona czulosc, od której juz bardzo niedaleko do nowej post-postmodernistycznej odpowiedzialnosci.