Wydanie poprawione załacznik do Harmonii coelestis - Tapa dura

W kilka dni po tym, jak Péter Esterházy ukonczyl pisana przez dziesiec lat Harmonie calestis, której postacia centralna jest jego wlasny ojciec, rzeczywistosc we wlasciwy sobie nietaktowny i brutalny sposób rozbila swiat powiesci.
W Instytucie Historycznym, gdzie przechowywane sa materialy agentów z epoki Kádára, przekazano mu cztery teczki, zawierajace meldunki z lat 1957-1980. Syn natychmiast rozpoznal pismo ojca. To odkrycie na dlugie miesiace odebralo mu spokój. Predko zrozumial, ze zdola sie pozbierac tylko wtedy, jesli napisze o tym ksiazke. Byla to niewatpliwie takze forma terapii. Przezywajac niejako na nowo zalobe po ojcu, która nabrala teraz calkiem innego wymiaru, zaczal przepisywac jego meldunki, opatrujac je wlasnym komentarzem i wspominajac rozpoznane osoby i sytuacje. Uczynil to ze skrajna szczeroscia, odslaniajac cala amplitude uczuc, jakie nim targaly: od pogardy i odrzucenia po wspólczucie i solidarnosc. W trakcie kopiowania kilkakrotnie naszla go mysl, zeby nie publikowac tego, co wlasnie pisze; bal sie o losy Harmonii: skoro glówna postac okazuje sie w jakis sposób nieprawdziwa, falszywa staje sie tez wymowa dziela. Pomimo tych obaw zdecydowal jednak, ze dolaczywszy nowe dotyczace rodziny dane do juz spisanych i literacko przetworzonych w Harmonii, stworzy jej suplement; tym tlumaczy sie tytul niniejszej ksiazki.
Péter Esterházy nie usprawiedliwia ojca. ,,Pracuje przeciw zapomnieniu. Nie chce, zeby sprawa Tatki zostala zapomniana, chce zeby ja zapamietano."