Iki Cami Arasinda Ask: Mihrimahin Ihaneti - Tapa blanda

Yureginin buz baglamis bagi eriyordu gunden gune. Buharlar fiskiriyordu sanki damar iclerinden bedenine dogru. Kani kayniyordu bir sure sonra, tasiyordu avurt iclerinden, agzinin icinde patliyordu kan parcalari. Kulleri icinde kaliyordu. Ruhsuz bedenlerden cekilen her nefesle sarkitlara, dikitlere donusuyordu kulleri. Batiyor, canini acitiyordu icindeki yaralar her gecen gun. Bir ates bekliyordu o karartinin icinde yeniden yanmasi icin. Olmuyordu. Saray'in entrikalari icinde validesinin baskisi altinda Rustem'in kiskancliklar icindeki hezeyanlarinda eriyip tukeniyordu Mihrimâh Sultan. Onu tek mutlu eden Sinân'in bakislarindaki atesti. O ates onu ilk gordugu gunden beri hep ayni olcude yanip durmustu gozlerinin karasinda. Ates yayilmis tasa topraga can vermisti. Bu umutsuz aski taslara isleyecekti Sinân sonunda. Taslar yukselecek camilere, koprulere, turbelere, saraylara donecekti nakis nakis. Kubbelerinde camilerin yuzlerce menevis parlayacakti. Ay, Gunes'inin icinden gecip parlayacakti minarelerin arasindan. Ask gokyuzunun derinliklerinden yagacakti yagmur gibi tum buyusunu sacarak. Mustafa'nin sarayina casus yollamayi dusunduler ama ya yakalanirda her seyi anlatirsa bu durum risk tasirdi. Denemeleri gerekirdi. Bu amacla bir gun gizlice yolladigi bir casus Mustafa'nin Sarayi'na kadar yaklasmis ama iceriye girmeyi basaramayarak canindan olmustu. Daha tehlikesiz bir yol bulunmaliydi. Sehzade Mustafa'nin sarayina kolay girebilecek biri olmaliydi bu kisi. Hurrem gidemezdi. Ne bahane uyduracakti ki. Diger sehzadeler de cok sevdikleri agabeylerine bunu yapmazlardi. Geriye sadece Mihrimâh kaliyordu (Tanitim Bulteninden)