Med Cezir - Tapa blanda

Yaza yaza silmek üzere — Mahalle evlerinin tekdüze bahçe lerinde sıkıntıdan kıpkırmızı kesilmiş elmaların üzerine, okunmuş gül dikenleri saplardı anneannem. Bana gelince, işin "okunma" kısmından ziyade, "yazma" kısmıyla alakadar olmaya başlamıştım o günlerde. Altı yaşındaydım. Güzel günlüklerim vardı ve bir de asla günlüklerim kadar güzel ol mayan günlerim. Günlükler, aynakeş birinci tekil şahısların vakanüvisleriydi. Bir günlük, kişinin kendisini hayatın mer kezinde zannetmesini sağlıyor; ballandıra ballandıra, sündü re sündüre BEN diyebilmeyi mümkün kılıyordu. Oysa kendi me değil, tamamen başkalarına dairdi o dönemlerde tüm ka raladıklarını. Kendinden alabildiğine emin bir halde, hele he le tannaz-ane bir biçimde BEN diyebilmek, yalnızlığı kendi se çimleri gibi algılayanlara mahsus bir ayrıcalıktır. Bense, o hodbin perdeden gürleyemeyecek kadar seçeneksizdim muh temelen ve bir o kadar korkularla kuşatılmış. Önümde başka türlü bir seçeneğim olsaydı o vakitler, sanmam ki seçerdim yalnızlığı. Bu yüzden işte, mahremiyete itina göstermeyen kalabalıkların boğuculuğundan kaçarak, kendine ait bir oda ya çekilmek biçiminde tezahür etmedi bende yazma isteği.